Ratownik medyczny i przymus bezpośredni
Pacjenci ze schorzeniami psychiatrycznymi niejednokrotnie stanowią duży problem dla zespołów ratownictwa medycznego. Mogą nie tylko zagrażać sami sobie, ludziom w otoczeniu ale również i ratownikom, dodatkowo utrudniając lub uniemożliwiając wykonywanie działań ratunkowych. Postępowanie wobec tego typu chorych umożliwia przymus bezpośredni, określony w Ustawie o ochronie zdrowia psychicznego. Niestety treść ustawy powstała w 1994 roku (pomimo późniejszych zmian) nie jest dostosowana do obecnych warunków funkcjonowania zespołów pogotowia ratunkowego.
Czym jest przymus bezpośredni
Przymus bezpośredni to działania wykonywane w stosunku do pacjentów, którzy:
- dopuszczają się zamachu przeciwko życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby,
- dopuszczają się zamachu przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu,
- w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich
otoczeniu, - poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu psychiatrycznej
opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej.
W praktyce przymus bezpośredni może polegać na przytrzymaniu, przymusowym podaniu leków, unieruchomieniu lub izolacji.
Uprawnieni do stosowania przymusu bezpośredniego
Jak wspomniałem we wstępie, aktualnie obowiązująca ustawa nie została jeszcze dostosowana do warunków działania ZRM. Znaczną część funkcjonujących zespołów pogotowia stanowią zespoły „P”, w składzie których nie ma lekarza. A to właśnie lekarz, wg. Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego (Art. 18 ust. 2) jest osobą, która decyduje o zastosowaniu przymusu bezpośredniego oraz jego rodzaju. Jeśli natomiast mowa o działaniu m.in. szpitali psychiatrycznych to pod nieobecność lekarza decyzję o przymusie bezpośrednim może podjąć pielęgniarka. Obecnie brzmiący tekst ustawy nie wspomina w żadnym miejscu o pomocy doraźnej udzielanej przez ratowników medycznych.
Czas na zmiany
W celu dostosowania wspomnianej ustawy do obecnych warunków funkcjonowania ochrony zdrowia, Ministerstwo Zdrowia stworzyło projekt (datowany na 1 kwietnia 2010): Ustawa o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. To, co dla nas jest ważne, to zmiana Art. 18 ustawy, którego 5. ustęp ma otrzymać następujące brzmienie:
5. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji osoby, o której mowa w ust. 2, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego w trakcie wykonywania czynności, o których mowa w art. 21 ust. 3 oraz art. 46a ust. 3, lub wobec osoby, o której mowa w ust. 1, której pomocy udziela zespół ratownictwa medycznego, decyduje i nadzoruje osobiście kierujący akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych, który jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym dyspozytora medycznego. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
W sytuacji udzielania pomocy choremu z zaburzeniami psychicznymi przez zespół podstawowy ograniczono natomiast środki przymusu bezpośredniego. Może on polegać jedynie na przytrzymaniu lub unieruchomieniu:
7. W sytuacji, o której mowa w ust. 5, zastosowanie przymusu bezpośredniego polega na przytrzymaniu lub unieruchomieniu. Przymus bezpośredni stosuje się nie dłużej, niż przez czas niezbędny do uzyskania pomocy lekarskiej, a w przypadku gdy jej uzyskanie jest utrudnione, na czas niezbędny do przewiezienia osoby do zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego. Przewiezienie osoby z zastosowaniem przymusu bezpośredniego następuje w obecności zespołu ratownictwa medycznego.
Zapraszam Was do zapoznania się z całością projektu zmian (podlinkowany w przedostatnim akapicie), jak i obecną Ustawą podaną poniżej. Jeśli macie jakieś uwagi dot. proponowanych zmian możecie je śmiało umieszczać w komentarzach pod artykułem.
źródło: Treść ustawy
Wyświetlenia: 5 588
